Vukov sabor
Vukov sabor, je najstarija i najmasovnija kulturna manifestacija u Srbiji.
Prvi Vukov sabor održan je 17. septembra 1933. godine, kada je obnovljena i svečano otvorena Vukova rodna kuća u Tršiću. Od tada Vuku u spomen saboruje se svakog septembra u poslednju nedelju pred Malu Gospojinu. Sabor nije održan u dve ratne godine 1941. i 1944. godine. Međutim, dr Miodrag Maticki, govoreći na Saboru 2001. godine, je istakao da je Sabor održan i 1942. godine i da su sačuvane dve fotografije o tom Saboru.
Svaki Vukov sabor ima za cilj da, sećanjem na Vukovu ličnost i delo, širi prosvetiteljske ideje, da neguje i čuva jezik i narodnu baštinu, da podstiče razvoj književnosti i narodnog stvaralaštva.
Prekretnica u razvoju ove najstarije i najmasovnije kulturne manifestacije u Srbiji je 1964. godine, kada je obeležena stota godišnjica Vukove smtri. Te godine su studenti Beogradskog Univerziteta izgradili četiri kilometra trase puta kroz Tršić i pešačku stazu nazvanu „Vukov put do nauke“, od Vukove kuće do manastira Tronoše. Pored puta i staze, studenti su sagradili veliku otvorenu pozornicu, koju je projektovala arhitekta Jovanka Jeftanović iz Beograda. Od tada završna svečanost Sabora se održava na saborištu, umesto u dvorištu Vukove spomen kuće.Na taj način je omogućeno da se u čast reformatora srpskog jezika, u njegovom rodnom mestu, izvode veoma značajna umetnička dela, kao što su: Ohridska legenda Stevana Hristića, Ero s onoga svijeta Jakova Gotovca, Ivo od Semberije Isidora Bajića; potom Gorski vijenac P. P. Njegoša, u režiji Vide Ognjenović; Banović Strahinja Borislava Mihailovića Mihiza, u režiji Dejana Mijača; Lutam još vitak - predstava povodom stote godišnjice rođenja Miloša Crnjanskog, reditelja Nebojše Bradića. Saborište je dograđeno 1987. godine kada je neposredno uz pozornicu podignuto više manjih objekata.
Sabor početkom 70-tih godina HH veka dobija, umesto lokalnog, republički karakter. Godine 1970. ustanovljavaju se predsaborski dani, a u maju 1972. godine Đački Vukov sabor. Pored toga u ovo vreme Sabor karakteriše i obraćanje istaknutih ličnosti iz kulture, umetnosti, nauke i politike u programu završnog dana Vukovog sabora od 1970. Besednici su za ovu priliku izlagali svoje stavove o raznim društvenim, socijalnim, političkim i ideološkim temama. Među besednicima na završnoj svečanosti bili su: Mihajlo Marković, Ivan Stambolić, Dobrivoje Vidić, Oskar Davičo, Milorad Pavić, Matija Bećković, Miodrag Maticki, Dušan Kovačević.
Predsaborske svečanosti decenijama već beleže u svom programu gostovanje najznačajnijih književnika, likovnih i muzičkih stvaralaca koji svoju inspiraciju nalaze na vrelu narodnog stvaralaštva.
Sabor je davao snažan podstrek za prosvetni, kulturni, naučni i umetnički rad mnogih pojedinaca, organizacija i ustanova.
Vuk Stefanović Karadžić je rezolucijom UNESCO-a 1985. godine proglašen „građaninom sveta“, gde je zabeleženo da je on “jedan od onih umova koji su najviše doprineli duhovnom jedinstvu čovečanstva.”
U celom svetu je, prigodnim programom 1987. godine, proslavljeno dvestota godišnjica od Vukovog rođenja. Te godine Tršić je kao etno celina postao bogatiji za čitav niz autentičnih objekata iz 19. veka prenetih iz cele Srbije.
Vukov sabor je 2012. godine upisan u Nacionalni registar nematerijalnog kulturnog nasleđa Srbije.
Vukov Sabor u organizaciji Centra za kulturu Vuk Karadžić i Programskog saveta Vukovih sabora nastoji da bude stecište svih koji kulturu Srbije doživljavaju kao deo otvorene evropske baštine, mesto vlastitog nacionalnog identiteta.
